Συγκάτοικοι στη Γιορτή της Άνοιξης

Οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες γιορτάζουν τα έξι τους χρόνια και σας προσκαλούν μαζί με το λογοτεχνικό περιοδικό eyelands στη Γιορτή της Άνοιξης στις 4 Μαΐου (6 με 8 το απόγευμα) στο Polis Art Cafe για την…

 

 

Παρουσίαση του συλλογικού βιβλίου: «Οι συγκάτοικοι», που δημιουργήθηκε από το 4^ο Εργαστήρι Γραφής ‘’Γράφουμε Ιστορίες’’ με καλεσμένες τις (δύο από τις πέντε) συγγραφείς του βιβλίου Ευγενία Ασλανίδου και Κατερίνα Αλεξίου

 

Παρουσίαση της συλλογής: Ιστορίες της Άνοιξης με ομιλήτρια τη βραβευμένη τρεις φορές στο διαγωνισμό σύντομου διηγήματος συγγραφέα Αναστασία Δεουδέ και καλεσμένους όλους τους βραβευμένους συγγραφείς που θα μιλήσουν για το έργο τους.

 

Θα προηγηθεί η τελετή απονομής των EYELANDS BOOK AWARDS με καλεσμένες Catherine McNamara  (Αυστραλία/ Ιταλία) /Μεγάλο βραβείο για το 2018
GitaTheodora Simic  (Βοσνία) /Βραβείο για ανέκδοτο μυθιστόρημα 2018
Θα διαβαστούν αποσπάσματα από τα έργα των συγγραφέων οι οποίες θα μιλήσουν για το έργο τους και θα συζητήσουν με το κοινό.
Καλεσμένες στο πάνελ η συγγραφέας: Γεωργία Μαμά -συμμετείχε στο πρώτο και το δεύτερο συλλογικό εργαστήρι και η νικήτρια του περυσινού διαγωνισμού διηγήματο, συγγραφέας: Δέσποινα Χαραλαμπίδη

Επίσης θα μιλήσουν: Γρηγόρης Παπαδογιάννης, Σταυρούλα Διαμάντη (μέλη της κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης, εκδόσεις Παράξενες Μέρες)

Στη διάρκεια της εκδήλωσης όλα τα βιβλία των εκδόσεων εκτός από αυτά που θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά θα διατίθενται σε ειδική και μοναδική έκπτωση 50%!

Επίσης θα ανακοινώσουμε όλες τις λεπτομέρειες για το Φεστιβάλ της Άμμου για το 2019.

 

Είσοδος –όπως πάντα- ελεύθερη

 

Polis Art Cafe, αίθριο της Στοάς του βιβλίου,

Οργάνωση: Βασίλης Χατζηιακώβου

 

 

 

Advertisements

Οι Συγκάτοικοι: ένα συλλογικό μυθιστόρημα

Οι Συγκάτοικοι είναι έτοιμοι να παρουσιαστούν και να κυκλοφορήσουν στις 4 Μαΐου.  Αυτός είναι ο τίτλος του συλλογικού βιβλίου που έγραψαν μέσα από το 4ο εργαστήρι Γραφής »Γράφουμε ιστορίες» πέντε γυναίκες συγγραφείς. Θα παρουσιαστεί στο Polis Art cafe στις 7 το απόγευμα την ημέρα της γιορτής για την Άνοιξη που διοργανώνουν οι Παράξενες Μέρες και περιλαμβάνει την τελετή για τα EYELANDS BOOK AWARDS  αλλά και την βράβευση των διακριθέντων στον πρόσφατο διαγωνισμό σύντομου διηγήματος με θέμα την Άνοιξη!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

 Κατερίνα Αλεξίου (Ιωάννινα, 18 Μαϊου 1994)
Τους τελευταίους μήνες ζω στην Σόφια Βουλγαρίας, όπου εργάζομαι εθελοντικά για Μη Κυβερνητικό Οργανισμό, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας (EVS).

Ξεκίνησα να γράφω ένα χρόνο πριν, και με ευκαιρία την συμμετοχή μου στο εργαστήριο δημιουργικής γραφής που διοργανώνεται κάθε χρόνο από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες, η γραφή αυτή συστηματοποιήθηκε, έγινε συχνότερη και  άλλαξε σε ποιότητα.

Θα ήθελα να μοιραστώ με όποιον ενδιαφέρεται να εξελίξει την συγγραφική του ικανότητα, το ίδιο ενδιαφέρον αλλά και να ενθαρρύνω  την γραφή ως μέθοδο (επανα)σύνδεσης του ανθρώπου με τον εαυτό του, την σκέψη του και την ανάγκη του για δημιουργία. Η εκπαίδευση και κατάρτισή μου αφορά στην μελέτη και διάδοση της ρωσικής γλώσσας και του ρωσικού πολιτισμού στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, επιστήμη που μελετώ, όχι πλέον σε ακαδημαϊκό επίπεδο.

 

Η Ευγενία Ασλανίδη Η Ευγενία Ασλανίδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Κουρούνια της Χίου. Γονείς της ήταν ο Παντελής και η Μαρία Βορριά. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο Βολισσού  και είναι απόφοιτος του ΕΑΠ στην ενότητα Ελληνικός Πολιτισμός. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε χιακά μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα χρόνια σε ημερήσιες εφημερίδες,  από τη θέση του συντάκτη, αρχισυντάκτη και διευθυντή, μέχρι  τη συνταξιοδότησή της. Ασχολείται από νεαρή ηλικία με το ερασιτεχνικό θέατρο, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, κειμενογράφος και στιχουργός. Στη δισκογραφία κυκλοφορούν τραγούδια γνωστών ελλήνων συνθετών σε στίχους δικούς της.

Από τη συμμετοχή της σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς έχει λάβει δύο βραβεία  σε διαγωνισμό ποίησης και δύο διακρίσεις  σε διαγωνισμό διηγήματος.

Τα τελευταία χρόνια προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της σε ανθρωπιστικές δομές του Δήμου Χίου.

Η Βασιλική Γεωργαντζόγλου είναι απόφοιτη Κλασσικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταπτυχιακές Σπουδές στην «Ελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία». Είναι Ιδιοκτήτρια και Υπεύθυνη σπουδών των Εκπαιδευτηρίων Διάδραση. Διαθέτει Πολυετή Εμπειρία στη Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση, καθώς εργάζεται από το 2004 ως εκπαιδευτικός.

Συγγραφέας – Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Από το 2008 μέχρι σήμερα έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα και έχει διακριθεί σε αρκετούς Λογοτεχνικούς  Διαγωνισμούς.

Είναι επίσης προπονήτρια Πολεμικών Τεχνών-Καράτε. Παγκόσμια Πρωταθλήτρια KobeOsaka 2010. Μέλος της Εθνικής Ομάδας Καράτε για πολλά χρόνια. Γραμματέας του Α.Ο Γαλαξίας Περιστερίου και  μέλος του Α.Σ. Αίας Ιλίου.

Η Φανή Δούμα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ίσως γι αυτό αγάπησε την ποίηση από νωρίς. Σπούδασε τουριστικά επαγγέλματα, ενώ εργάστηκε ως κειμενογράφος στη ραδιοφωνική διαφήμιση.  Εδώ και μερικά χρόνια ασκεί το επάγγελμα του ασφαλιστικού συμβούλου. Το παρόν βιβλίο είναι το δεύτερο που συμμετέχει μετά από μαθήματα δημιουργικής γραφής. Φιλοδοξεί να συγγράψει ένα χιουμοριστικό βιβλίο.Είναι παντρεμένη και έχει δυο θαυμάσιες κόρες

 

Γεωργία Συσκάκη: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης.  Σπούδασα στην Αθήνα Φιλολογία και εργάζομαι σαν καθηγήτρια στην ιδιωτική εκπαίδευση από το 2006.

Έχω παρακολουθήσει εργαστήρια και σεμινάρια σχετικά με τη διόρθωση κειμένων, με  τη δημιουργική γραφή καθώς και ένα σεμινάριο κατάρτισης στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τα τελευταία χρόνια ζω ήρεμα και εργάζομαι στον Άγιο Νικόλαο

4ο εργαστήρι – το βιβλίο έρχεται!

 

 

Πέντε γυναίκες συγγραφείς παρουσιάζουν ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από το 4ο Εργαστήρι Συλλογικής Γραφής »Γράφουμε Ιστορίες»

Ένα ακόμη ταξίδι ολοκληρώνεται!

Το ταξίδι αρχίζει…

Πέμπτο και τελευταίο ταξίδι για το συλλογικό εργαστήρι »Γράφουμε Ιστορίες» από τις παράξενες μέρες με συντονιστή τον Γρηγόρη Παπαδογιάννη με τη συνεργασία της Αντριάνας Μίνου. Οι επιβάτες του εφετινού ταξιδιού θα περάσουν ένα δοκιμαστικό διάστημα για δύο εβδομάδες κι έπειτα θα συνεχίσουμε ελπίζοντας κι αυτή τη φορά να ολοκληρώσουμε τη δουλειά μας με ένα ωραίο βιβλίο. Στο μεταξύ η περυσινή ομάδα ολοκληρώνει αυτές τις μέρες τη δεύτερη και τελική γραφή του άτιτλου ακόμη μυθιστορήματος που φτιάχτηκε από το τέταρτο εργαστήρι.
Καλή συνέχεια και Καλή αρχή!

Ταξίδι στο τέλος του κύκλου

Αυτό λοιπόν είναι το τρίτο κείμενο –αφού διάλεξα να μιλήσω για το εργαστήρι σε συνέχειες- και το τελευταίο. Είναι επίσης και το τελευταίο με το οποίο απευθύνομαι προσωπικά σε κάθε ενδιαφερόμενο/η για να προσκαλέσω συγγραφείς στο Εργαστήρι. Άλλωστε ξεκινάμε σε μια εβδομάδα και όλα δείχνουν ότι θα φτιάξουμε μια καλή ομάδα και ίσως ένα καλό βιβλίο. Έχουμε εκδώσει ήδη δύο: Το πρώτο Εργαστήρι έφτιαξε το συλλογικό μυθιστόρημα «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου» ενώ το δεύτερο -Εργαστήρι το συλλογικό βιβλίο -αυτό ήταν ανάμεσα σε νουβέλα και μυθιστόρημα «Η κατάρρευση». Ένα –άτιτλο ακόμη- βιβλίο ετοιμάζεται από το τέταρτο Εργαστήρι μας – όπου προέκυψε αμιγώς γυναικεία ομάδα στην τελευταία φάση. Πιστεύω ότι θα είναι έτοιμο στις αρχές του 2019.

Παίρνει χρόνο όπως καταλαβαίνετε. Δεν είναι απλή ιστορία να γράψουμε ένα βιβλίο ξεκινώντας από το μηδέν. Την πρώτη φορά, γράψαμε ιστορία, κυριολεκτικά: το ταξίδι μας πήρε περισσότερα από δυο χρόνια! Κι ένας από τους λόγους ήταν ότι ορισμένοι τουλάχιστον το διασκέδασαν αρκετά και έχω τη βάσιμη υποψία ότι δεν ήθελαν να τελειώσει αυτή η ιστορία! Άλλωστε επικοινωνούμε ακόμη μεταξύ μας για να μην αναφέρω ότι κάποιοι έχουν εκδώσει βιβλία στις παράξενες μέρες –κάτι που συνέβη και με το επόμενο εργαστήρι.

Στο δεύτερο εργαστήρι τα πράγματα ήταν πιο απλά και πιο ξεκάθαρα τουλάχιστον από την πλευρά μου. Όχι ότι με βοήθησε αυτό στο τρίτο Εργαστήρι – το μόνο που για διάφορους λόγους δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τον κύκλο του με ένα βιβλίο. Αυτά συμβαίνουν όμως. Άλλωστε, το επαναλαμβάνουμε συνέχεια, το βιβλίο δεν είναι αυτοσκοπός.

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και όλους που μαζί πορευτήκαμε αυτά τα χρόνια. Με βοήθησαν να μάθω πολλά πράγματα για το γράψιμο. Το ξέρω ότι αυτό θα έπρεπε να το λένε όσοι συμμετείχαν στις ομάδες αντί για μένα… αλλά είπαμε ότι είμαστε ένα ασυνήθιστο εργαστήρι. Έμαθα πράγματα από τη συνεργασία μου με όλα αυτά τα παιδιά –οι συγγραφείς είναι πάντα παιδιά- αλλά ακόμη περισσότερο κρατάω μέσα μου ως το ωραιότερο κομμάτι το σεβασμό και την αλληλεγγύη που έδειχναν πάντα όλα τα μέλη των ομάδων μεταξύ τους. Ειλικρινά εκτός από κάποιες πολύ οριακές περιπτώσεις ανθρώπων που έφυγαν πολύ γρήγορα όσες και όσοι έμειναν τουλάχιστον για ένα κύκλο στο Εργαστήρι ήταν άνθρωποι ευγενικοί, συνεργάσιμοι, πρόθυμοι να δώσουν και να πάρουν από την ομάδα. Με τις παραξενιές τους, τις ιδιορρυθμίες τους, τιε γκρίνιες τους εννοείται… Αλλά απόλυτα σωστοί μεταξύ τους. Και πάντα με διάθεση για δουλειά.  Απλώς δεν έχουν όλοι τις αντοχές να μείνουν για τόσο μεγάλο διάστημα σε μια ομάδα, δεν έχουν όλοι τη διάθεση για τόσο στενή σχέση με το γράψιμο και κάποιες φορές η ζωή δεν σου αφήνει τα περιθώρια να διαλέξεις.

Λέμε συχνά ότι είναι οι καλές στιγμές που μένουν στη μνήμη. Προσωπικά από τα πέντε αυτά χρόνια που ασχολούμαι με το Εργαστήρι θυμάμαι κυρίως τις δύσκολες στιγμές όταν κάποια προσπάθεια έμοιαζε να φτάνει σε αδιέξοδο και ένιωθα την ομάδα απογοητευμένη. Και όμως πάντα με τρόπο μαγικό μπορείς να πεις, κάποια ή κάποιος ή και περισσότεροι έβρισκαν την άκρη και μετά πάντα όλοι μαζί και συνέχιζαν. Κι εγώ τους παρακολουθούσα και αναρωτιόμουν που έβρισκαν τόση διάθεση και πείσμα  να συνεχίσουν. Το είδα να γίνεται πάρα πολλές φορές, σε κάθε Εργαστήρι. Κάτι πρέπει να τους αρέσει πολύ σ’ αυτή την ιστορία, σκεφτόμουν, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς…

Τώρα όμως ξεχνάμε τα προηγούμενα και ξεκινάμε για μια καινούργια περιπέτεια. Ελπίζω ότι θα είναι η πιο ωραία από όλες, και έχω λόγους να το ελπίζω. Με εντυπωσιάζει ήδη το γεγονός ότι έχουμε πολλές δηλώσεις συμμετοχής από συγγραφείς που έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο. Ξέρετε πως γίνεται, συνήθως μια διάκριση μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο. Για μένα είναι διπλό το καλό -και γιατί θα έχω ανθρώπους που γνωρίζω κάπως τη γραφή τους αλλά και γιατί η επιλογή τους δείχνει έλλειψη έπαρσης -το στοιχείο που θεωρώ πιο επικίνδυνο στους συγγραφείς.

Θα ξεκινήσουμε την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου και θα τελειώσουμε τον δεύτερο κύκλο το Μάιο. Τα πρώτα δύο βήματα θα είναι δοκιμαστικά για όλους μας, για να δουν τα μέλη της ομάδας πως λειτουργεί το Εργαστήρι και να αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν. Κι από τη δική μας πλευρά έχουμε το δικαίωμα της επιλογής αν χρειαστεί.

Αυτή η χρονιά είναι η τελευταία που διοργανώνουμε το Εργαστήρι Συγγραφής. Ο λόγος είναι απλός. Νιώθω ότι έχω αρκετή διάθεση ακόμη για να τρέξω ένα ακόμη Εργαστήρι αλλά με τρομάζει η ιδέα ότι θα αναλάβω αυτή την ιστορία για περισσότερα χρόνια.  Από τώρα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι –άντε και λίγοι μήνες παραπάνω αν μπούμε στη διαδικασία του βιβλίου- είναι αρκετά. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θέλουμε να γίνουν στις Παράξενες Μέρες και …δεν μας περισσεύουμε. Όσο κι αν οι Παράξενες είναι μια συνεταιριστική ομάδα το Εργαστήρι πήρε τη δική μου ταυτότητα (καλώς και κακώς) και δεν θα μπορούσε, παρόλο που για να ξεκινήσουμε δουλέψαμε όλοι μας στο χτίσιμο της ιδέας, να το αναλάβει κάποιος άλλος.

Λοιπόν, αυτό το Εργαστήρι μένει, και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να είναι το καλύτερο!

Γρηγόρης Παπαδογιάννης

Συλλογικό Εργαστήρι Συγγραφής: Ένα παράξενο πείραμα…

Ξεκίνησα την προηγούμενη εβδομάδα να γράφω κάποια πράγματα για το Εργαστήρι. Δεν είμαι σίγουρος ότι εξήγησα όσο χρειαζόταν πως ακριβώς λειτουργεί αυτό το Εργαστήρι. Υπάρχει ένα στοιχείο του που μοιάζει κάπως αντιφατικό. Συλλογικό Εργαστήρι Συγγραφής.

Γίνεται λογοτεχνία συλλογικά; Και πού πάει η μοναδικότητα του συγγραφέα; Τι γίνεται με τους προσωπικούς του ρυθμούς, διαθέσεις, όνειρα, συναισθήματα, ιδέες, εμμονές, όλα αυτά που τέλος πάντων αποτελούν την καρδιά της συγγραφικής του ιδιότητας όλα αυτά που τον κάνουν να γράφει; Υποτάσσονται όλα αυτά σε μια συλλογική προσπάθεια; Δύσκολο πράγμα. Αδύνατο ίσως.

Ας διευκρινίσω λοιπόν κάτι: Το Εργαστήρι είναι συλλογικό αλλά χωρίζεται σε δύο κύκλους ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Ο πρώτος κύκλος είναι ο …θρίαμβος της ατομικότητας. Κάθε συγγραφέας παρακολουθεί κάποια βήματα, μια μικρογραφία της πορείας κάθε ανθρώπου που θέλει να μάθει τι σημαίνει γράψιμο ή -για πιο προχωρημένους- πως μπορεί να βελτιώσει το γράψιμό του. Το Εργαστήρι είναι ανοιχτό και για τον/την συγγραφέα που ξεκινάει τώρα την διαδρομή του στη γραφή αλλά και για όσους και όσες πιστεύουν ότι έχουν κατακτήσει ήδη αρκετά στο χώρο αυτό και απομένουν κάποια στοιχεία που θα τους βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι.

Στον πρώτο κύκλο κάθε συγγραφέας γράφει τις εργασίες του, ακολουθεί την κοινή πορεία με τα δικά του εφόδια, και μαθαίνει ή επιβεβαιώνει κάποια πράγματα κοινά για όλους που όμως τα αντιμετωπίζει κάθε μέλος της ομάδας με το δικό του τρόπο. Και ταυτόχρονα βρίσκεται σε συνεχή διαδικτυακή επαφή με τον συντονιστή με τον οποίο ανταλλάσσει σκέψεις και κρίσεις, διατυπώνει τις απορίες του και παίρνει απαντήσεις που αφορούν τον ίδιο/ίδια και μόνο. Όλα αυτά στον πρώτο κύκλο.

Στον δεύτερο κύκλο η μορφή της δουλειάς αλλάζει. Ξεκινάμε από μια ιδέα που θα υπερισχύσει με ψηφοφορία των υπόλοιπων και με βάση αυτή την ιδέα αρχίζει η διαδικασία της συγγραφής ενός βιβλίου. Πώς παίρνουμε τις αποφάσεις; Με ψηφοφορία!  Αποφασίζει η ομάδα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Και δουλεύει αυτό το πράγμα; Κι όμως δουλεύει! Φυσικά υπάρχουν στη διαδρομή αυτή διαφωνίες και μικρές συνήθως απογοητεύσεις για τις ιδέες που μένουν στην άκρη για τον τρόπο γραφής που δεν μπορεί να εκφράσει απόλυτα την προσωπικότητα ενός μόνο συγγραφέα. Είναι ένα αρκετά δύσκολο και ευαίσθητο κομμάτι της πορείας μας στο οποίο όμως υπάρχει μια ανταμοιβή: τα γραπτά μας αποκτούν αναγνώστες που με καλή πρόθεση πάντα και με γνώμονα ένα κοινό σκοπό και τις απαιτήσεις που έχει ένα κείμενο που θα γίνει βιβλίο, κρίνουν, επιδοκιμάζουν ή αντιτίθενται σε κάποια πράγματα. Για κάθε συγγραφέα όλοι οι υπόλοιποι γίνονται ένας καθρέφτης μέσα από τον οποίο μπορούμε  να δούμε αντικειμενικά τι έχουμε γράψει και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτά που –για όποιον μπορεί να εντάξει την κριτική βέβαια. Αλλά αν δεν αντέχουμε την κριτική δύσκολα μπορούμε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε δημιουργική προσπάθεια. Αυτή την κριτική πρέπει να την ζητάμε, να την ψάχνουμε να μπορούμε από αυτήν να γίνουμε καλύτεροι. Κανείς δεν έγινε καλύτερος συγγραφέας απλώς επειδή είχε φίλους που υποκλίνονταν μονίμως στο ταλέντο του. Μη σας πω ότι έτσι πολλοί έγιναν χειρότεροι.

Από όσο μπορώ να γνωρίζω αυτό ήταν ένα πείραμα που δεν είχε γίνει -τουλάχιστον στη χώρα μας. Υπήρχαν φυσικά συλλογικά έργα, υπήρχαν συλλογικές προσπάθειες με σκοπό τη γραφή ενός βιβλίου αλλά σταματούσαν στην ένωση μικρών ιστοριών με κοινό θέμα ή ακολουθούσαν ένα κοινό θέμα γράφοντας ο καθένας το κεφάλαιό του. Να γραφτεί όμως ένα βιβλίο από την πρώτη του λέξη ως την τελευταία μέσα από την κοινή προσπάθεια ανθρώπων που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο και δεν συνυπήρχαν καν στον ίδιο χώρο είναι κάτι που πραγματικά δεν έχει ξαναγίνει. Κι όμως έγινε. Και πιστεύω ότι ήταν επιτυχημένο και απόδειξη γι’ αυτό ήταν τα βιβλία που έχουν εκδοθεί. Και το θέμα δεν ήταν βέβαια ότι απλά καταφέραμε να φτάσουμε στην έκδοση με τη δουλειά που έγινε μέσα από το Εργαστήρι. Το σημαντικό είναι τι ακριβώς είναι αυτά τα βιβλία –και είναι στη διάθεση του καθενός να τα διαβάσει και να διαπιστώσει ότι το πείραμα πέτυχε. Να προσθέσω και κάτι ακόμη όμως:το βιβλίο δεν είναι αυτοσκοπός. Το πετύχαμε δύο στις τρεις χρονιές – το τρίτο εργαστήρι δεν ευτύχησε να δει την δουλειά του να ολοκληρώνεται αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Δεν ξεκινάμε για να φτιάξουμε βιβλίο. Αυτό είναι το πρώτο που εξηγώ κάθε χρόνο. Ξεκινάμε για να γίνουμε καλύτεροι. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε και στην έκδοση του βιβλίου ακόμα καλύτερα. Αλλά δεν υπάρχει για εμάς στις παράξενες μέρες κανένα «πρέπει να γίνει βιβλίο». Δεν θα ήταν σωστό για όσους συμμετέχουν και δεν θα ήταν συμβατό με τις αρχές μας.

Εννοείται ότι δεν σταματήσαμε ποτέ να προσπαθούμε να βελτιώσουμε το μοντέλο που ξεκίνησε το 2013. Και φυσικά η πρώτη φορά ήταν και η πιο δύσκολη αφού προσπαθήσαμε να κάνουμε πράξη κάτι που ήταν μέχρι τότε εντελώς θεωρητική υπόθεση. Μετά μπήκαν οι άνθρωποι στη μέση, φτιάχτηκε η ομάδα των «παιδιών» από το 1^ο Εργαστήρικαι όλες οι θεωρίες δοκιμάστηκαν στην πράξη, με διάφορα ζητήματα, με διαφωνίες, με προβλήματα, με ερωτήματα που επιστρέφουν κάθε φορά που ξεκινάμε, γιατί κάθε εργαστήρι είναι μια ζωντανή ομάδα με τα δικά της χαρακτηριστικά. Δεν ήταν απλό. Τα καταφέραμε όμως και αφού έγινε την πρώτη φορά ήταν πιο εύκολο για τις επόμενες. Αλλά για τις περιπέτειες μας και για το λόγο που το Εργαστήρι αυτό, το πέμπτο, θα είναι το τελευταίο θα χρειαστεί να γράψω άλλο ένα μικρό κείμενο.

(Συνεχίζεται λοιπόν)

Γρηγόρης Παπαδογιάννης

 

 

 

Τι είναι το Εργαστήρι, τι δεν είναι, πως λειτουργεί και γιατί κλείνει ο κύκλος

(μια ιστορία, για το πως Γράφουμε Ιστορίες – σε τρεις συνέχειες)

 

Γεια σας. Είμαι ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης. Συντονίζω το Διαδικτυακό Εργαστήρι των εκδόσεων Παράξενες Μέρες για πέμπτη -και τελευταία χρονιά- φέτος και  καθώς πλησιάζει η μέρα που θα ξεκινήσουμε, θέλω να γράψω μερικά πράγματα για το Εργαστήρι προσκαλώντας σας να συμμετάσχετε.

Το Εργαστήρι ονομάζεται Γράφουμε ιστορίες γιατί πραγματικά αυτό κάνουμε, δεν είναι απλώς μια πιασάρικη ονομασία. Γράφουμε μικρές ιστορίες κι ύστερα μεγαλύτερες κι ύστερα προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα ολόκληρο συλλογικό βιβλίο, Άλλοτε το καταφέρνουμε άλλοτε όχι, αυτό εξαρτάται από την ομάδα που θα δημιουργηθεί κάθε φορά. Δεν είναι υπόσχεση, είναι πρόκληση για την ομάδα που θα φτιάξουμε.

Πλησιάζουμε αυτές τις μέρες να το πετύχουμε για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερις προσπάθειες με μια (κατά σύμπτωση) αμιγώς γυναικεία ομάδα. Το Εργαστήρι που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή ολοκληρώνει τώρα το γράψιμο του βιβλίου του. Ενός βιβλίου που δημιουργήθηκε όπως όλα τα προηγούμενα ξεκινώντας βήμα βήμα από μια ιδέα και το λευκό χαρτί.  Και συνεχίστηκε και ολοκληρώνεται μέσα από μια συλλογική προσπάθεια στην οποία όλοι συμμετείχαν εξίσου.

 

Οι Παράξενες Μέρες έχουν ήδη δημιουργήσει μια ασυνήθιστη ιστορία στο χώρο των εκδόσεων στα πέντε χρόνια της ύπαρξής τους. Είμαστε διαφορετικοί. Φτιάξαμε από την αρχή μια διαφορετική σχέση με τους συγγραφείς, τυπώσαμε διαφορετικά βιβλία, πλησιάζουν πια τα 70, καταφέραμε και επιβιώσαμε σε μια δύσκολη αγορά με εντελώς διαφορετικούς τρόπους.

 

Διαφορετικούς από τι όμως; Διαφορετικούς από όλα αυτά που βλέπαμε για χρόνια γύρω μας, που συμπυκνώνονται σε μια παραδοσιακή εικόνα: Κάποιοι (με μεγάλη αγάπη στη συγγραφή) να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους άλλους (με μεγάλη αγάπη στο κέρδος). Χωρίς να τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν εξαιρετικοί εκδότες, νέοι και παλαιότεροι, δεν μας άρεσε καθόλου αυτή η ανάρμοστη σχέση και προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Αποδείξαμε ως τώρα ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να φτιάχνεις εκδοτικούς οίκους, υπάρχει δρόμος να κινηθείς ως συλλογικότητα σε μια τέτοια άγρια αγορά, υπάρχει τρόπος να επιβιώσεις (μέχρι εκεί όμως) κυκλοφορώντας «δύσκολα» βιβλία και αναδεικνύοντας άγνωστους νέους συγγραφείς.

 

Αυτό κάνουμε και με το Εργαστήρι. Δημιουργήσαμε ένα τρόπο εργασίας πολύ διαφορετικό από αυτόν που συνηθίζεται. Δεν διαθέτουμε τα μεγάλα ονόματα (ούτε όμως και βαριεστημένους παντογνώστες) δεν διαθέτουμε συνταγές για να γίνετε διάσημοι συγγραφείς σε δυο μήνες (γι’ αυτό και δεν θα έχουμε απογοητευμένους συγγραφείς στο τέλος της χρονιάς) δεν διαθέτουμε γενικά μαγικές συνταγές για ο,τιδήποτε. ΑΛλά κάποιες φορές γίνονται μαγικά πράγματα όπως γράφουμε.

 

Φτιάχνουμε μια ομάδα, ακολουθούμε ένα δρόμο με ορισμένους κανόνες (γιατί πάντα υπάρχουν κανόνες) εργαζόμαστε συλλογικά αλλά αφήνουμε χώρο στην προσωπικότητα του κάθε συγγραφέα (αρκεί να αντέχει την κριτική) και κυρίως δουλεύουμε (όσοι αντέχουμε, γιατί δεν αντέχουν όλοι) για να βελτιώσουμε το γράψιμό μας. Εργαζόμαστε – όχι σκληρά- αλλά συνεχώς και σταθερά γιατί μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε μια μόνιμη σχέση με το γράψιμο. Αυτό είναι το πρώτο κλειδί για τη συγγραφή. Τα υπόλοιπα -όχι όλα- τα ανακαλύπτουμε στην πορεία.

 

Αυτή τη χρονιά συνεργάζεται μαζί μας μια από τις πιο σημαντικές συγγραφείς που συναντήσαμε στο δρόμο μας, που πιστεύουμε απόλυτα ότι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς της. Είναι η ποιήτρια και πεζογράφος -παρόλο που η γραφή της δεν αντέχει τις ετικέτες – Αντριάνα Μίνου που αυτή την εποχή εκδίδει από τις Παράξενες Μέρες το τρίτο εξαιρετικό βιβλίο της.

 

Θα συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα