Πέντε γυναίκες συγγραφείς παρουσιάζουν ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από το 4ο Εργαστήρι Συλλογικής Γραφής »Γράφουμε Ιστορίες»
Ένα ακόμη ταξίδι ολοκληρώνεται!
Advertisements
Το ταξίδι αρχίζει…
Πέμπτο και τελευταίο ταξίδι για το συλλογικό εργαστήρι »Γράφουμε Ιστορίες» από τις παράξενες μέρες με συντονιστή τον Γρηγόρη Παπαδογιάννη με τη συνεργασία της Αντριάνας Μίνου. Οι επιβάτες του εφετινού ταξιδιού θα περάσουν ένα δοκιμαστικό διάστημα για δύο εβδομάδες κι έπειτα θα συνεχίσουμε ελπίζοντας κι αυτή τη φορά να ολοκληρώσουμε τη δουλειά μας με ένα ωραίο βιβλίο. Στο μεταξύ η περυσινή ομάδα ολοκληρώνει αυτές τις μέρες τη δεύτερη και τελική γραφή του άτιτλου ακόμη μυθιστορήματος που φτιάχτηκε από το τέταρτο εργαστήρι.
Καλή συνέχεια και Καλή αρχή!
Ταξίδι στο τέλος του κύκλου
Αυτό λοιπόν είναι το τρίτο κείμενο –αφού διάλεξα να μιλήσω για το εργαστήρι σε συνέχειες- και το τελευταίο. Είναι επίσης και το τελευταίο με το οποίο απευθύνομαι προσωπικά σε κάθε ενδιαφερόμενο/η για να προσκαλέσω συγγραφείς στο Εργαστήρι. Άλλωστε ξεκινάμε σε μια εβδομάδα και όλα δείχνουν ότι θα φτιάξουμε μια καλή ομάδα και ίσως ένα καλό βιβλίο. Έχουμε εκδώσει ήδη δύο: Το πρώτο Εργαστήρι έφτιαξε το συλλογικό μυθιστόρημα «Ταξίδι στο τέλος του κόσμου» ενώ το δεύτερο -Εργαστήρι το συλλογικό βιβλίο -αυτό ήταν ανάμεσα σε νουβέλα και μυθιστόρημα «Η κατάρρευση». Ένα –άτιτλο ακόμη- βιβλίο ετοιμάζεται από το τέταρτο Εργαστήρι μας – όπου προέκυψε αμιγώς γυναικεία ομάδα στην τελευταία φάση. Πιστεύω ότι θα είναι έτοιμο στις αρχές του 2019.
Παίρνει χρόνο όπως καταλαβαίνετε. Δεν είναι απλή ιστορία να γράψουμε ένα βιβλίο ξεκινώντας από το μηδέν. Την πρώτη φορά, γράψαμε ιστορία, κυριολεκτικά: το ταξίδι μας πήρε περισσότερα από δυο χρόνια! Κι ένας από τους λόγους ήταν ότι ορισμένοι τουλάχιστον το διασκέδασαν αρκετά και έχω τη βάσιμη υποψία ότι δεν ήθελαν να τελειώσει αυτή η ιστορία! Άλλωστε επικοινωνούμε ακόμη μεταξύ μας για να μην αναφέρω ότι κάποιοι έχουν εκδώσει βιβλία στις παράξενες μέρες –κάτι που συνέβη και με το επόμενο εργαστήρι.
Στο δεύτερο εργαστήρι τα πράγματα ήταν πιο απλά και πιο ξεκάθαρα τουλάχιστον από την πλευρά μου. Όχι ότι με βοήθησε αυτό στο τρίτο Εργαστήρι – το μόνο που για διάφορους λόγους δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τον κύκλο του με ένα βιβλίο. Αυτά συμβαίνουν όμως. Άλλωστε, το επαναλαμβάνουμε συνέχεια, το βιβλίο δεν είναι αυτοσκοπός.
Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και όλους που μαζί πορευτήκαμε αυτά τα χρόνια. Με βοήθησαν να μάθω πολλά πράγματα για το γράψιμο. Το ξέρω ότι αυτό θα έπρεπε να το λένε όσοι συμμετείχαν στις ομάδες αντί για μένα… αλλά είπαμε ότι είμαστε ένα ασυνήθιστο εργαστήρι. Έμαθα πράγματα από τη συνεργασία μου με όλα αυτά τα παιδιά –οι συγγραφείς είναι πάντα παιδιά- αλλά ακόμη περισσότερο κρατάω μέσα μου ως το ωραιότερο κομμάτι το σεβασμό και την αλληλεγγύη που έδειχναν πάντα όλα τα μέλη των ομάδων μεταξύ τους. Ειλικρινά εκτός από κάποιες πολύ οριακές περιπτώσεις ανθρώπων που έφυγαν πολύ γρήγορα όσες και όσοι έμειναν τουλάχιστον για ένα κύκλο στο Εργαστήρι ήταν άνθρωποι ευγενικοί, συνεργάσιμοι, πρόθυμοι να δώσουν και να πάρουν από την ομάδα. Με τις παραξενιές τους, τις ιδιορρυθμίες τους, τιε γκρίνιες τους εννοείται… Αλλά απόλυτα σωστοί μεταξύ τους. Και πάντα με διάθεση για δουλειά. Απλώς δεν έχουν όλοι τις αντοχές να μείνουν για τόσο μεγάλο διάστημα σε μια ομάδα, δεν έχουν όλοι τη διάθεση για τόσο στενή σχέση με το γράψιμο και κάποιες φορές η ζωή δεν σου αφήνει τα περιθώρια να διαλέξεις.
Λέμε συχνά ότι είναι οι καλές στιγμές που μένουν στη μνήμη. Προσωπικά από τα πέντε αυτά χρόνια που ασχολούμαι με το Εργαστήρι θυμάμαι κυρίως τις δύσκολες στιγμές όταν κάποια προσπάθεια έμοιαζε να φτάνει σε αδιέξοδο και ένιωθα την ομάδα απογοητευμένη. Και όμως πάντα με τρόπο μαγικό μπορείς να πεις, κάποια ή κάποιος ή και περισσότεροι έβρισκαν την άκρη και μετά πάντα όλοι μαζί και συνέχιζαν. Κι εγώ τους παρακολουθούσα και αναρωτιόμουν που έβρισκαν τόση διάθεση και πείσμα να συνεχίσουν. Το είδα να γίνεται πάρα πολλές φορές, σε κάθε Εργαστήρι. Κάτι πρέπει να τους αρέσει πολύ σ’ αυτή την ιστορία, σκεφτόμουν, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς…
Τώρα όμως ξεχνάμε τα προηγούμενα και ξεκινάμε για μια καινούργια περιπέτεια. Ελπίζω ότι θα είναι η πιο ωραία από όλες, και έχω λόγους να το ελπίζω. Με εντυπωσιάζει ήδη το γεγονός ότι έχουμε πολλές δηλώσεις συμμετοχής από συγγραφείς που έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο. Ξέρετε πως γίνεται, συνήθως μια διάκριση μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο. Για μένα είναι διπλό το καλό -και γιατί θα έχω ανθρώπους που γνωρίζω κάπως τη γραφή τους αλλά και γιατί η επιλογή τους δείχνει έλλειψη έπαρσης -το στοιχείο που θεωρώ πιο επικίνδυνο στους συγγραφείς.
Θα ξεκινήσουμε την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου και θα τελειώσουμε τον δεύτερο κύκλο το Μάιο. Τα πρώτα δύο βήματα θα είναι δοκιμαστικά για όλους μας, για να δουν τα μέλη της ομάδας πως λειτουργεί το Εργαστήρι και να αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν. Κι από τη δική μας πλευρά έχουμε το δικαίωμα της επιλογής αν χρειαστεί.
Αυτή η χρονιά είναι η τελευταία που διοργανώνουμε το Εργαστήρι Συγγραφής. Ο λόγος είναι απλός. Νιώθω ότι έχω αρκετή διάθεση ακόμη για να τρέξω ένα ακόμη Εργαστήρι αλλά με τρομάζει η ιδέα ότι θα αναλάβω αυτή την ιστορία για περισσότερα χρόνια. Από τώρα μέχρι το επόμενο καλοκαίρι –άντε και λίγοι μήνες παραπάνω αν μπούμε στη διαδικασία του βιβλίου- είναι αρκετά. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θέλουμε να γίνουν στις Παράξενες Μέρες και …δεν μας περισσεύουμε. Όσο κι αν οι Παράξενες είναι μια συνεταιριστική ομάδα το Εργαστήρι πήρε τη δική μου ταυτότητα (καλώς και κακώς) και δεν θα μπορούσε, παρόλο που για να ξεκινήσουμε δουλέψαμε όλοι μας στο χτίσιμο της ιδέας, να το αναλάβει κάποιος άλλος.
Λοιπόν, αυτό το Εργαστήρι μένει, και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να είναι το καλύτερο!
Γρηγόρης Παπαδογιάννης
Συλλογικό Εργαστήρι Συγγραφής: Ένα παράξενο πείραμα…
Ξεκίνησα την προηγούμενη εβδομάδα να γράφω κάποια πράγματα για το Εργαστήρι. Δεν είμαι σίγουρος ότι εξήγησα όσο χρειαζόταν πως ακριβώς λειτουργεί αυτό το Εργαστήρι. Υπάρχει ένα στοιχείο του που μοιάζει κάπως αντιφατικό. Συλλογικό Εργαστήρι Συγγραφής.
Γίνεται λογοτεχνία συλλογικά; Και πού πάει η μοναδικότητα του συγγραφέα; Τι γίνεται με τους προσωπικούς του ρυθμούς, διαθέσεις, όνειρα, συναισθήματα, ιδέες, εμμονές, όλα αυτά που τέλος πάντων αποτελούν την καρδιά της συγγραφικής του ιδιότητας όλα αυτά που τον κάνουν να γράφει; Υποτάσσονται όλα αυτά σε μια συλλογική προσπάθεια; Δύσκολο πράγμα. Αδύνατο ίσως.
Ας διευκρινίσω λοιπόν κάτι: Το Εργαστήρι είναι συλλογικό αλλά χωρίζεται σε δύο κύκλους ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Ο πρώτος κύκλος είναι ο …θρίαμβος της ατομικότητας. Κάθε συγγραφέας παρακολουθεί κάποια βήματα, μια μικρογραφία της πορείας κάθε ανθρώπου που θέλει να μάθει τι σημαίνει γράψιμο ή -για πιο προχωρημένους- πως μπορεί να βελτιώσει το γράψιμό του. Το Εργαστήρι είναι ανοιχτό και για τον/την συγγραφέα που ξεκινάει τώρα την διαδρομή του στη γραφή αλλά και για όσους και όσες πιστεύουν ότι έχουν κατακτήσει ήδη αρκετά στο χώρο αυτό και απομένουν κάποια στοιχεία που θα τους βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι.
Στον πρώτο κύκλο κάθε συγγραφέας γράφει τις εργασίες του, ακολουθεί την κοινή πορεία με τα δικά του εφόδια, και μαθαίνει ή επιβεβαιώνει κάποια πράγματα κοινά για όλους που όμως τα αντιμετωπίζει κάθε μέλος της ομάδας με το δικό του τρόπο. Και ταυτόχρονα βρίσκεται σε συνεχή διαδικτυακή επαφή με τον συντονιστή με τον οποίο ανταλλάσσει σκέψεις και κρίσεις, διατυπώνει τις απορίες του και παίρνει απαντήσεις που αφορούν τον ίδιο/ίδια και μόνο. Όλα αυτά στον πρώτο κύκλο.
Στον δεύτερο κύκλο η μορφή της δουλειάς αλλάζει. Ξεκινάμε από μια ιδέα που θα υπερισχύσει με ψηφοφορία των υπόλοιπων και με βάση αυτή την ιδέα αρχίζει η διαδικασία της συγγραφής ενός βιβλίου. Πώς παίρνουμε τις αποφάσεις; Με ψηφοφορία! Αποφασίζει η ομάδα ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Και δουλεύει αυτό το πράγμα; Κι όμως δουλεύει! Φυσικά υπάρχουν στη διαδρομή αυτή διαφωνίες και μικρές συνήθως απογοητεύσεις για τις ιδέες που μένουν στην άκρη για τον τρόπο γραφής που δεν μπορεί να εκφράσει απόλυτα την προσωπικότητα ενός μόνο συγγραφέα. Είναι ένα αρκετά δύσκολο και ευαίσθητο κομμάτι της πορείας μας στο οποίο όμως υπάρχει μια ανταμοιβή: τα γραπτά μας αποκτούν αναγνώστες που με καλή πρόθεση πάντα και με γνώμονα ένα κοινό σκοπό και τις απαιτήσεις που έχει ένα κείμενο που θα γίνει βιβλίο, κρίνουν, επιδοκιμάζουν ή αντιτίθενται σε κάποια πράγματα. Για κάθε συγγραφέα όλοι οι υπόλοιποι γίνονται ένας καθρέφτης μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε αντικειμενικά τι έχουμε γράψει και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτά που –για όποιον μπορεί να εντάξει την κριτική βέβαια. Αλλά αν δεν αντέχουμε την κριτική δύσκολα μπορούμε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε δημιουργική προσπάθεια. Αυτή την κριτική πρέπει να την ζητάμε, να την ψάχνουμε να μπορούμε από αυτήν να γίνουμε καλύτεροι. Κανείς δεν έγινε καλύτερος συγγραφέας απλώς επειδή είχε φίλους που υποκλίνονταν μονίμως στο ταλέντο του. Μη σας πω ότι έτσι πολλοί έγιναν χειρότεροι.
Από όσο μπορώ να γνωρίζω αυτό ήταν ένα πείραμα που δεν είχε γίνει -τουλάχιστον στη χώρα μας. Υπήρχαν φυσικά συλλογικά έργα, υπήρχαν συλλογικές προσπάθειες με σκοπό τη γραφή ενός βιβλίου αλλά σταματούσαν στην ένωση μικρών ιστοριών με κοινό θέμα ή ακολουθούσαν ένα κοινό θέμα γράφοντας ο καθένας το κεφάλαιό του. Να γραφτεί όμως ένα βιβλίο από την πρώτη του λέξη ως την τελευταία μέσα από την κοινή προσπάθεια ανθρώπων που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο και δεν συνυπήρχαν καν στον ίδιο χώρο είναι κάτι που πραγματικά δεν έχει ξαναγίνει. Κι όμως έγινε. Και πιστεύω ότι ήταν επιτυχημένο και απόδειξη γι’ αυτό ήταν τα βιβλία που έχουν εκδοθεί. Και το θέμα δεν ήταν βέβαια ότι απλά καταφέραμε να φτάσουμε στην έκδοση με τη δουλειά που έγινε μέσα από το Εργαστήρι. Το σημαντικό είναι τι ακριβώς είναι αυτά τα βιβλία –και είναι στη διάθεση του καθενός να τα διαβάσει και να διαπιστώσει ότι το πείραμα πέτυχε. Να προσθέσω και κάτι ακόμη όμως:το βιβλίο δεν είναι αυτοσκοπός. Το πετύχαμε δύο στις τρεις χρονιές – το τρίτο εργαστήρι δεν ευτύχησε να δει την δουλειά του να ολοκληρώνεται αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Δεν ξεκινάμε για να φτιάξουμε βιβλίο. Αυτό είναι το πρώτο που εξηγώ κάθε χρόνο. Ξεκινάμε για να γίνουμε καλύτεροι. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε και στην έκδοση του βιβλίου ακόμα καλύτερα. Αλλά δεν υπάρχει για εμάς στις παράξενες μέρες κανένα «πρέπει να γίνει βιβλίο». Δεν θα ήταν σωστό για όσους συμμετέχουν και δεν θα ήταν συμβατό με τις αρχές μας.
Εννοείται ότι δεν σταματήσαμε ποτέ να προσπαθούμε να βελτιώσουμε το μοντέλο που ξεκίνησε το 2013. Και φυσικά η πρώτη φορά ήταν και η πιο δύσκολη αφού προσπαθήσαμε να κάνουμε πράξη κάτι που ήταν μέχρι τότε εντελώς θεωρητική υπόθεση. Μετά μπήκαν οι άνθρωποι στη μέση, φτιάχτηκε η ομάδα των «παιδιών» από το 1ο Εργαστήρικαι όλες οι θεωρίες δοκιμάστηκαν στην πράξη, με διάφορα ζητήματα, με διαφωνίες, με προβλήματα, με ερωτήματα που επιστρέφουν κάθε φορά που ξεκινάμε, γιατί κάθε εργαστήρι είναι μια ζωντανή ομάδα με τα δικά της χαρακτηριστικά. Δεν ήταν απλό. Τα καταφέραμε όμως και αφού έγινε την πρώτη φορά ήταν πιο εύκολο για τις επόμενες. Αλλά για τις περιπέτειες μας και για το λόγο που το Εργαστήρι αυτό, το πέμπτο, θα είναι το τελευταίο θα χρειαστεί να γράψω άλλο ένα μικρό κείμενο.
(Συνεχίζεται λοιπόν)
Γρηγόρης Παπαδογιάννης
Τι είναι το Εργαστήρι, τι δεν είναι, πως λειτουργεί και γιατί κλείνει ο κύκλος
(μια ιστορία, για το πως Γράφουμε Ιστορίες – σε τρεις συνέχειες)
Γεια σας. Είμαι ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης. Συντονίζω το Διαδικτυακό Εργαστήρι των εκδόσεων Παράξενες Μέρες για πέμπτη -και τελευταία χρονιά- φέτος και καθώς πλησιάζει η μέρα που θα ξεκινήσουμε, θέλω να γράψω μερικά πράγματα για το Εργαστήρι προσκαλώντας σας να συμμετάσχετε.
Το Εργαστήρι ονομάζεται Γράφουμε ιστορίες γιατί πραγματικά αυτό κάνουμε, δεν είναι απλώς μια πιασάρικη ονομασία. Γράφουμε μικρές ιστορίες κι ύστερα μεγαλύτερες κι ύστερα προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα ολόκληρο συλλογικό βιβλίο, Άλλοτε το καταφέρνουμε άλλοτε όχι, αυτό εξαρτάται από την ομάδα που θα δημιουργηθεί κάθε φορά. Δεν είναι υπόσχεση, είναι πρόκληση για την ομάδα που θα φτιάξουμε.
Πλησιάζουμε αυτές τις μέρες να το πετύχουμε για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερις προσπάθειες με μια (κατά σύμπτωση) αμιγώς γυναικεία ομάδα. Το Εργαστήρι που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή ολοκληρώνει τώρα το γράψιμο του βιβλίου του. Ενός βιβλίου που δημιουργήθηκε όπως όλα τα προηγούμενα ξεκινώντας βήμα βήμα από μια ιδέα και το λευκό χαρτί. Και συνεχίστηκε και ολοκληρώνεται μέσα από μια συλλογική προσπάθεια στην οποία όλοι συμμετείχαν εξίσου.
Οι Παράξενες Μέρες έχουν ήδη δημιουργήσει μια ασυνήθιστη ιστορία στο χώρο των εκδόσεων στα πέντε χρόνια της ύπαρξής τους. Είμαστε διαφορετικοί. Φτιάξαμε από την αρχή μια διαφορετική σχέση με τους συγγραφείς, τυπώσαμε διαφορετικά βιβλία, πλησιάζουν πια τα 70, καταφέραμε και επιβιώσαμε σε μια δύσκολη αγορά με εντελώς διαφορετικούς τρόπους.
Διαφορετικούς από τι όμως; Διαφορετικούς από όλα αυτά που βλέπαμε για χρόνια γύρω μας, που συμπυκνώνονται σε μια παραδοσιακή εικόνα: Κάποιοι (με μεγάλη αγάπη στη συγγραφή) να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποιους άλλους (με μεγάλη αγάπη στο κέρδος). Χωρίς να τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν εξαιρετικοί εκδότες, νέοι και παλαιότεροι, δεν μας άρεσε καθόλου αυτή η ανάρμοστη σχέση και προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Αποδείξαμε ως τώρα ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να φτιάχνεις εκδοτικούς οίκους, υπάρχει δρόμος να κινηθείς ως συλλογικότητα σε μια τέτοια άγρια αγορά, υπάρχει τρόπος να επιβιώσεις (μέχρι εκεί όμως) κυκλοφορώντας «δύσκολα» βιβλία και αναδεικνύοντας άγνωστους νέους συγγραφείς.
Αυτό κάνουμε και με το Εργαστήρι. Δημιουργήσαμε ένα τρόπο εργασίας πολύ διαφορετικό από αυτόν που συνηθίζεται. Δεν διαθέτουμε τα μεγάλα ονόματα (ούτε όμως και βαριεστημένους παντογνώστες) δεν διαθέτουμε συνταγές για να γίνετε διάσημοι συγγραφείς σε δυο μήνες (γι’ αυτό και δεν θα έχουμε απογοητευμένους συγγραφείς στο τέλος της χρονιάς) δεν διαθέτουμε γενικά μαγικές συνταγές για ο,τιδήποτε. ΑΛλά κάποιες φορές γίνονται μαγικά πράγματα όπως γράφουμε.
Φτιάχνουμε μια ομάδα, ακολουθούμε ένα δρόμο με ορισμένους κανόνες (γιατί πάντα υπάρχουν κανόνες) εργαζόμαστε συλλογικά αλλά αφήνουμε χώρο στην προσωπικότητα του κάθε συγγραφέα (αρκεί να αντέχει την κριτική) και κυρίως δουλεύουμε (όσοι αντέχουμε, γιατί δεν αντέχουν όλοι) για να βελτιώσουμε το γράψιμό μας. Εργαζόμαστε – όχι σκληρά- αλλά συνεχώς και σταθερά γιατί μας ενδιαφέρει να αποκτήσουμε μια μόνιμη σχέση με το γράψιμο. Αυτό είναι το πρώτο κλειδί για τη συγγραφή. Τα υπόλοιπα -όχι όλα- τα ανακαλύπτουμε στην πορεία.
Αυτή τη χρονιά συνεργάζεται μαζί μας μια από τις πιο σημαντικές συγγραφείς που συναντήσαμε στο δρόμο μας, που πιστεύουμε απόλυτα ότι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς της. Είναι η ποιήτρια και πεζογράφος -παρόλο που η γραφή της δεν αντέχει τις ετικέτες – Αντριάνα Μίνου που αυτή την εποχή εκδίδει από τις Παράξενες Μέρες το τρίτο εξαιρετικό βιβλίο της.
Θα συνεχίσω την επόμενη εβδομάδα
Γράφουμε Ιστορίες – για 5η χρονιά!
Το 5ο Συλλογικό Εργαστήρι ξεκινάει στις 5 Νοεμβρίου. Δηλώστε συμμετοχή μέχρι το τέλος του Οκτώβρη και μπείτε στην ομάδα που θα ξεκινήσει! Η επιλογή θα γίνει μέσα στις δυο πρώτες εβδομάδες.
Για άλλη μια χρονιά –που θα είναι και η τελευταία- ξεκινάμε το Εργαστήρι ‘’Γράφουμε Ιστορίες’’, μια καθαρά συλλογική εργασία, ένα πείραμα που ξεκίνησε το 2013 και μας χάρισε ήδη δύο συλλογικά μυθιστορήματα ενώ ένα τρίτο ετοιμάζεται.
Όπως και πέρυσι θα ξεκινήσουμε της ομάδας με μια πρώτη επιλογή βασισμένη στα βιογραφικά και στα κείμενα που θα στείλετε. Η τελική επιλογή θα γίνει έπειτα από δυο εβδομάδες –δύο βήματα όπως τα ονομάζουμε στο Εργαστήρι . Έτσι θα μπορούμε να φτιάξουμε καλύτερα τη σύνθεση της ομάδας αφού και οι συγγραφείς θα πάρουν μια ιδέα από τη δουλειά που γίνεται και θα ξέρουν αν θέλουν να συνεχίσουν και εμείς από την πλευρά μας θα μπορέσουμε να επιλέξουμε τους ανθρώπους που ταιριάζουν περισσότερο στο είδος της δουλειάς που γίνεται στο Εργαστήρι.
Στη διάρκεια του Εργαστηρίου θα μιλήσουμε για τις βασικές αρχές της γραφής, και αργότερα της συγγραφής. Θα μιλήσουμε για ποίηση, για μικρές και μεγάλες ιστορίες και για μυθιστόρημα. Θα ασχοληθούμε και με το σενάριο και το θεατρικό έργο. Θα δουλέψουμε περισσότερο όμως στην διαδικασία συγγραφής ιστοριών. Θα ξεκινήσουμε με μικρής έκτασης κείμενα, φτιάχνοντας διηγήματα και στην συνέχεια θα δημιουργήσουμε συλλογικά και νουβέλες-μυθιστορήματα.
Εισηγητής στο Εργαστήρι θα είναι ο Γρηγόρης Παπαδογιάννης, επιμελητής κειμένων στις Παράξενες Μέρες και συγγραφέας. Μαζί του η μουσικός/ συγγραφέας/ ποιήτρια Αντριάνα Μίνου (το τρίτο της βιβλίο κυκλοφορεί πολύ σύντομα από τις παράξενες μέρες). Ένας από τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους της νέας γενιάς στην ποίηση (και όχι μόνο) με διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό συνεργάζεται και αυτή τη χρονιά στο εργαστήρι.
Ο αριθμός των μελών στην ομάδα δεν θα ξεπεράσει τους 25. Προτεραιότητα θα δοθεί σε συγγραφείς που έχουν διακριθεί σε οποιοδήποτε διαγωνισμό ή εκδήλωση των εκδόσεων Παράξενες Μέρες. Το κόστος είναι συμβολικό: 60 ευρώ για κάθε κύκλο ή 100 ευρώ με εφάπαξ πληρωμή και για τους δύο. Το ταξίδι θα ξεκινήσει τον Νοέμβριο του 2018 και θα ολοκληρωθεί το Μάιο του 2019
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ αλλά και ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ: με ένα βιογραφικό σημείωμα και ένα αντιπροσωπευτικό κείμενο (το πολύ 500 λέξεις) μέχρι τις 30 Οκτωβρίου στην ηλεκτρονική διεύθυνση strangedaysbooks@gmail.com
5ο Συλλογικό Εργαστήρι »Γράφουμε ιστορίες»
Για άλλη μια χρονιά Γράφουμε Ιστορίες μέσα από το Εργαστήρι Συγγραφής που οργανώνουν οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες με εισηγητή τον Γρηγόρη Παπαδογιάννη. Μπορείτετε να δηλώσετε τη συμμετοχή σας μέχρι τις 25 Οκτωβρίου. Ξεκινάμε στις 5 Νοεμβρίου. Προτεραιότητα όπως πάντα στους συγγραφείς που έχουν διακριθεί στους διαγωνισμούς που διοργανώνουν οι εκδόσεις και το λογοτεχνικό περιοδικό eyelands.gr
Ελάτε να Γράφουμε Ιστορίες για μια ακόμη χρονιά!
Περισσότερα τις επόμενες μέρες…
